Дваццаць першае. ноч. панядзелак.
Кшталты сталіцы ў імгле.
Злажыў жа нейкі лайдак,
Што бывае каханне на зямлі.
І ад ленасці або са нуды
усе паверылі, так і жывуць:
чакаюць спатканняў, баяцца расстання
І любоўныя песні спяваюць.
Але іншым адкрываецца таямніца,
І спачне на іх цішыня ...
Я на гэта натыкнулася выпадкова
І з таго часу ўсё як быццам хворая.
