Андрэю Беламу
Цэлы год не дрыжала акно,
Ня звінела цяжкія дзверы;
Ўсё забылася - забылася даўно,
І яна адчыніліся зараз.
мітусіліся, паспешліва хрысцячы…
Выносілі срэбную труну…
І старая, за ручку трымаючыся,
Спатыкалася аб снежны сумёт.
Абыякавыя асобы натоўпу,
Цікаўных суседзяў набег…
І вакол пратапталі сцежкі,
Апаганіла цнатлівы снег.
але, кладучыся ў снеговую ложак,
Пачуў зняволены ў труне,
Як удалечыні запявала завіруха,
Да нябёсаў падымаючы трубу.
6 студзень 1903
