Е. П. Іванову
плача дзіця. Пад месяцовым сярпом
Цягнецца па полі падарожнік гарбаты.
У гаі рагоча над круглым гарбом
Хтосьці калматы, крывой і рагаты.
У поле дарога бледная ад месяца.
Бледныя дзяўчыны хаваюцца ў травы.
Рукі, як травы, бледны и нежны.
Вецер калыша іх налева і направа.
Шэпча і хіліцца збажыну блакітны.
Скача гарбун пад месяцам двухрогія.
Хтосьці кліча серабрыстай трубой.
Нехта бяжыць азоранай дарагі.
Бледныя дзяўчыны ўсталі з травы.
Паднялі рукі да пазнання, да маўчання.
Вухам да зямлі нерухома прыпаўшы,
Внемлет гарбун чаканняў, дыханью.
У гаі калматы бязгучна дрыжыць.
Месяц зваліўся ў азораныя трава.
плача дзіця. І вецер маўчыць.
блізка труба. І не відаць у цемры.
14 снежні 1903
