У балотах i, над зіхаценне рос,
бязлітасны, святой і мудры,
Я ў старым парку дзядоў рос,
І сонца залаціла кучары.
Ня Патухаў лясны пажар,
але, гарам сонечнай Прываблены,
Стралой кідаўся я ў угар,
Цалуючы паветра незнаёмы.
І праходзілі процьмы асоб,
Заўсёды чужых і вечна дарослых,
Але я любіў взлетанье птушак,
І лодку, і на лодцы вёслы.
Я сплываў адзін у затока
Бяздоннай затокі і каламутнай,
Дзе Паклаўшы ўсё востраў акружаны
Сьцяною ельніку ўтульнай.
І там у купчастай елка
Я дошку клаў і з ёю лунаў,
І раставала мая качель,
І сонны вецер ціха веяў.
І было, як на Ражджастве,
Калі гульня давалася дарам,
А жыццё ўсходзіла сінім парай
Да сусальнае-зорнай сіні.
ліпеня 1905
