так. нязменна ўсе, як было.
Я ў старым ласкавым трызненні.
Ты для мяне спыніла
Часоў жывую чараду.
І я прыйшоў, плюшчом браў шлюб,
Як у юнацтве, - да вытокаў рэк.
І над вадой, за імглой туманнай, –
Мне ўсміхнуўся той жа брэг.
І тыя ж выразныя гукі
Мяне клічуць з чароту.
І тыя ж матавыя рукі
Providit Бодэ душа.
Як быццам час пазабывалі
І нічога не знесла,
І нязменным захавала
Напеўнай юнацтве рэчышча.
І гэтак жа вечны я і ці мірны,
Як быў даўно, у гадзіну сну.
І цяжкім золатам куміра
Мая душа Убель.
10 Кастрычніка 1905
