Я ведаю, ты блізкая мне…
Хвораму так патрэбен спакой…
Сцяной сівой даўніны,
Ўрачыста блюзню ў сне…
З табой, мой святло, кажу…
п'яні, весялі мяне, боль! –
Ты мне абяцаеш світанак?
няма, з гэтай свечкай дагарыць!
Дык слухай, як памяць вострая, –
Нездарма я ў смяротным трызненні…
Учора яшчэ былі, учора
Запаветныя лес і гара…
Я Белую Панну шукаў -
Ты чуеш? ты верыш? Ты спіш?
Я Старажытную Дзеву шукаў,
І рог мой гулам гучаў.
Вось іней мне кучары пакрыў,
Дыханье спирала зима…
І вецер мне вочы сляпіў,
І рог мой няправільна трубіў…
але слухай, як слухаў тады
Я голас пранізлівых завей!
Што было са мной у тыя гады, –
Таму не бываць ніколі!..
Я цвёрдай стапою усхожых -
Аб, слухай перадсмяротны запавет!..
У апошні табе распавяду:
Я Белую Панну буджу!
Вось спіць Яна ў воблаку мглы
На цёмнай вяршыні скалы,
І звонка заклікаюць арлы,
Свои расточая хвалы…
Як странен мой жалобны трызненне!
То - трызненне обнищалой душы…
ты, сьвятло маё, - адзіны святло.
Другі - у гэтай жалобе няма.
Ўтульныя мне чорныя сны.
У іх памяць пасвяжэла мая:
У бачання сівой даўніны,
Колішні, знаёмай краіны…
Мы былі, - але мы адышлі,
І памятаю я гук пахавання:
Як труну мой цяжкі неслі,
Як сыпаліся камякі зямлі.
4 лістапада 1905
