маёй маці
Сын асяняць крыжом.
Сын пакідае бацькоўскі дом.
У песнях маці пакінутай
Залатая радасьць ёсьць:
Толькі б ён прыйшоў славуты,
Толькі б радасць перанесці!
вось, у даспеху асляпляльным,
чуваць, ходзіць сын у імгле.
Дух свой аддаў жыхароў неба,
Сэрца - маці-зямлі.
Пеўні спяваюць да ютрані,
Ноч спалохана бяжыць.
Хрыплы рог туманаў ранішніх
За спіной яе трубіць.
Які падняўся над лугавіну
Кучары зблытаныя імхоў,
Пазначаюць поглядамі савінымі
У зграю лёгкіх аблокаў…
Вось ён, сын мой, у светлым воблаку,
У шлеме ранішняй зары!
Сыпле ён стрэламі з'едлівымі
У Чернолесье, у пусткі!..
Вее вецер ачышчальны
Ад нябеснай сіні.
Сын кідае меч пагібельны,
Шлем здымае з галавы.
Точыць грудзі яго працятая
Кроў і вышнія хвалы:
Здравствуй, далеч, вызваленая
Ад начной туманнай мглы!
У сэрца маці пакінутай
Залатая радасьць ёсьць:
Вось ён, сын мой, скрываўлены!
Толькі б радасць перанесці!
Сын не забыўся родную маці:
Сын вярнуўся паміраць.
4 Кастрычніка 1906
