Immanuil Kant
Siedzę z tyłu ekranu. mam
Te małe stopy…
Taki uchwyt mnie,
Takie ciemne okno…
Ciepłe i ciemne. I skrótową się
iskra, które przynoszą,
Ale dzięki przynieść…
I od dawna prosi o dobry czas,
Ale te długopisy… Jestem zakochany
W moim pomarszczonej skóry…
Widzę słodki sen,
Ale nie może przeszkadzać:
Nie martwić zapomnienie,
Tutaj te refleksje na oknie…
I krzyż moje pióro,
A także przejście nogi.
Siedzę z tyłu ekranu. Jest ciepło.
Oto ktoś. Nie jest konieczne, świece.
oczy bottomless, jak szkło.
Na uchwycie pomarszczonej - pierścienie.
18 październik 1903
