Божа, як жыццё маладая жудасная,
Як чароўна дыхае яна,
Колькі ў ёй шчасця і гора дарэмна
Змагаюцца ў страшных канвульсіях сну!
Смерці клічаш і нямоглай рукою
Дарэмна спрабуеш жыццё перарваць,
Дарэмна хочаш скончыць з сабою,
смерці шукаць, жаданняў шукаць…
Няхай жа хутчэй імгла цёмнай ночы
схавае жадання, справы і распуста!
Аб, як гараць выдатныя вочы, –
Смерці не рады, жыцця не рады.
Страшнае жыццё забудзем, сяброўка,
Грудзі тваю горача калыша каханне,
Аб, супакойся ў абдымках аднаго,
Запал распальвае халодную кроў.
Нашы вусны ў пацалунках зліюцца,
Буду дыхаць пацалункам тваім,
Божа, як хутка гадзіны пранясуць…
Божа, якою я запалам знемагаючы!..
Люты-сакавік 1898
