У пыльны горад нябесны каваль прыкаціў
Агнявой пераменлівы дыск.
І па вуліцах - нібы незлічоных піў
Смех і скрыгат і віск.
Вось у акно, дзе спакойна цякла
Пыльна-шэрая імгла,
Прамень упіўся ў прапаленую сэрца шкла,
як іголка.
Усе спалохана п'яным натоўпам
Пакідаюць магілы дамоў…
Вось - усім целам прыціснуты пад фабрычнай трубой
Незнаёмы з радасьцю разгульных гадзін…
Ён упіўся пазногцямі у цэгла
У зневажальнай позе граху…
Але нябесны каваль раздзімае футра,
І свішча распалены палымяны біч.
Вось - на кучы гарачых камянёў
Распасцёртымі ня смевшая пашча…
Грудзі раскрытая - і блукае памiж цёмных броваў
набеглая запал…
Вось - манах, хто апусьціў вочы,
Паспешліва ідзе наперад…
Але і тых, хто вар'яцка абяцаньні дае,
Хто абыякавыя гімны спявае,
наганяе навальніца!
Усім раскрыць перад сонцам тужлівае грудзі
на ростанях, у падвалах, вежа - дзякуй!
сонцу, дзёрзкаму сонцу, Прабыў шлях, –
нашы гімны, і песні, і сны - без ліку!
залатая іголка!
Велічэзным прамянём здзіўленая імгла!
абпаленым, сметенным, спаленым дашчэнту -
дзякуй!
27 жнівень 1904
