Глухая дзівацтва быцця
Ужо нядоўга будзе сніцца.
Пара ў пустынныя краю,
У бяззорную змрок пагрузіцца.
Вычарпаць вільготныя мары,
Ўзламаць ды процівагаз скляпенні,
Успаўзці на Вежу Красоты
Пад ураганам непагадзі.
Вось я скінуты, istomlen,
дурыць, раздушаны любоўю,
Як yasnovidyashtiy Sampson,
Пашматаны і запэцканы крывёю.
28 ліпеня 1902
