Сны роздумаў небывалых
Пільнуюць мой дзень.
Вось бачанняў запознены
палымяная цень.
Усе прамяні маёй свабоды
запунсавелі там.
Тут снегу і непагадзі
атачылі храм.
Усе бачання так імгненна -
Буду ль верыць ім?
Але Королевы сусвету,
прыгажосцю невыказной
Я, выпадковы, бедны, тленный,
Можа быць, любімы.
дні спатканняў, дні роздумаў
Пільнуюць ў цішы…
Ці чакаць палымяных вар'яцтва
малады душы?
Іль, застылі ў снежным храме,
Не адкрыўшы твару,
Сустрэць шлюбнымі дарамі
веснікаў канца?
3 лютага 1902
