І час надышоў. Свой плашч скруціла час,
І меч бліснуў, і сцены разышліся.
І я пайшоў з натоўпам - туды, за ўсімі,
У туманную і злы высь.
За Круча зноў адкрыліся стромы,
людзі roptal, правадыры пазбавіліся сіл.
Насустрач нам ішлі навальнічныя хмары,
Іх маланак сноп драбніў.
І рукі павісалі, нібы канчукі,
Калі вакол сціскаліся кулакі,
якія пагражаюць граміць, галасілі дзеці,
І жонкі хуталіся ў хусткі.
І я, без сіл, адстаў, сышоў з ладу,
За мной - натоўп сопутников маіх,
Нам не ззяла неба блакітнае,
І сонца - у хмарах навальнічных.
бадзяліся мы, бездапаможна наракалі,
І ранейшых хацін не маглі знайсці,
І, у начных вогнішчаў схадзілі, дрыжалі,
Спадзеючыся адшукаць шляхі…
дарэмны жар. марныя блуканні.
марылі мы, мроі разлюбіў.
Так - суждена бязрадаснасць мроі
Забывшему Цябе.
1 жнівень 1908
