То водгалас юных дзён
У душы прачнуўся, заміраючы,
І ў бляску ранішніх прамянёў,
Здавалася, ноч была нямая.
То сон перадранішні сышоў,
і дух, на мяжы абуджэння,
абудзіўся, ўскрыкнуў і здабыў
Даўно якое мільганула бачанне.
То быў бязлітасны парыў
Несмяротных думак па-за сумненняў.
І ён памчаўся, абудзіў
Натоўпу забытых адкрыццяў.
То бясконцасць пранесла
Над заняпалых духам ураганы.
То Вечна-Юная прайшла
У неозаренные туманы.
29 ліпеня 1900
