Երբ տակ սառը ագռավ
Տրորելով ավազ ու պայծառ ձյուն,
ինձ, տխուր ու ազատ,
Մեկ այլ մարդ խոնարհի իրեն.
Թող այս մահը պարզ -
Ցնցուղ, երգերում հոգեհանգստի,
Իսկապես կանգնած է չար բծերը
հիշարժան վիրավորանքներ.
Արդեն ես սպառնում են նեղանալ
Մինչ այժմ ինչպիսի ձեռքի.
Նույնպես բարձրանում է եւ շտապում
Ներքուստ թունավորվել կարոտը…
Ես ճնշել Զայրույթ խուլերին,
Մելամաղձություն մոռացում դավաճանում են.
Սուրբ փոքրիկ գերեզման
Ես ալ պիտի թախանձեմ գիշերը.
Բայց - լինել ծնկի իջած,
Շնորհակալություն, օսլաներ? –
ոչ. ավելի քան երեխային, Հյուրատետր երանելի,
Ես վշտացնի առանց քեզ.
Փետրվար 1909
