Калі пад заступяць халодным
Рыпеў пясок і яркі снег,
ўва мне, сумным і свабодным,
Яшчэ зміраюцца чалавек.
Хай гэтая смерць была зразумелая -
Ў душы, у песні паніхіды,
Ужо праступалі злыя плямы
незабыўных крыўд.
Ужо з пагрозай дрыжалі
Дагэтуль добрая рука.
Ужо падымалася і кідалася
У душы атручанай туга…
Я задушана глухую злобу,
Тугу забыццю аддам.
Святому маленькай магіле
Маліцца буду па начах.
Але - быць укленчаным,
цябе дзякаваць, крахмалы? –
няма. над немаўляткам, над блажэнным,
Смуткаваць я буду без Цябе.
лютага 1909
