Калі я выйшаў - былі зоры,
Бялела раніцу наперадзе.
Я думаў: забялее неўзабаве
Забытае ў маіх грудзях.
Аб, гадзіну падступны, імгненне выпадковы!
Я сэрцам слабы ў цемры начной,
І гэтай споведдзю таямніцай
У слязах выліўся перад табой…
І выйшаў у снах - нават у далёкiя
Пайшла пакінутая там,
І я паверыў на імгненне
Якое ўстае ў змроку хатах.
Глядзеў на ласкавыя зоры,
Марыў пра раніцу наперадзе
І думаў: забялее неўзабаве
Даўно забытае ў грудзях…
17 кастрычніка - 28 верасня 1902
