мой манастыр, дзе я пакутую бязбожна, –
Пад спёкай розуму расплаўлены граніт.
мне душна. Мне цёмна пад гэтым спёкай ілжывым.
Я сыходжу ў іншы палючы скіт…
Там будзе спёка, але спёка зямлі заўсёдны.
Крывавы шар расплавіць мозг дашчэнту,
І я звар'яцею спакайней і бясстрашныя,
чым тут, дзе цела і кроў зьнемагла.
Дзе новы скіт? Дзе манастыр мой новы?
Не ў нябёсах, дзе магільная цемра,
А на зямлі - і пахабны і здаровы,
Дзе ўсе знайду, калі звар'яцею!..
17 лістапада 1900
