Белоснежность не было зім
І peristey tuchek.
Ты дала мне ў рукі
сярэбраны ключык,
І валодаў я сэрцам тваім.
Ціха узыходзіў над горадам дым.
паміралі гукі.
Белыя ўсталі гурбы,
І змрок адкрыліся.
Выплыл серебряный серп.
І мы выносіліся,
асуджаныя абодва
на шкоду.
Вецер взвихрил снегу.
Закаціўся серп месяца.
І пранізлівым позіркам
Ты змерала далеч краіны,
Адкуль гучалі рогі
снежным, завейнага хорам.
І імгла заламала рукі,
Заламала рукі ў высь.
Ты апусціла вочы,
І мы панесліся.
І насустрач паўставалі новыя гукі:
ляцелі снегу,
звінелі рогі
налятаюць ночы.
3 студзень 1907
