Ты - буяны кліч рагоў прызыўных,
Вабячы на няправільны след,
Ты - шэры вецер рэк разліўнога,
Падманлівы балотны святло.
Кахаю цябе, як посах - вандроўнік,
Як воін - мілую ў баі,
цябе провижу, як выгнаннік
Прадбачачы радзіму сваю.
Але твар твой мне незрим, невядомы,
Твая неспасціжная ўлада:
ведучы мяне, як правадыр, да перамог,
спапяляючым ты, як запал.
снежні 1913
