Не трэба караблёў з далі,
Над mыsom pochivaet цемра.
На снежносинем покрыве
Чытаю твой ўмоўны знак.
Твой голас чутны скрозь завеі,
І зоркі сыплюць снежны прах.
Ладдзі начныя праляцелі,
Ныраючы ў ледзяных бруях.
І няма маёй зайздросную долі -
У снягах забвенья дагарэць,
І на прыбярэжным снежным полі
Пад звонкай завірухай памерці.
Ня разгадаць жывога змроку,
Якім стан твой акружаны.
І не зразумець зямнога знака,
Каб не парушыць снежны сон.
4 студзень 1907
