Адна мне засталася надзея:
Глядзецца ў калодзеж двара.
світае. бялее адзенне
У рассеяным святле раніцы.
Я чую - старадаўнія прамовы
Прачнуліся глыбока на дне.
Вунь цепляцца жоўтыя сьвечкі,
Забытыя ў нечым акне.
Галодная котка прыціснулася
У жолабы ранішніх дахаў.
Заплакаць - адно мне засталося,
І слухаць, як мірна ты спіш.
Ты спіш, а на вуліцы ціха,
І я паміраю ад суму,
І злое, галодны Ліха
Ўпарта стукаецца ў віскі…
эй, малы, зірні мне ў акенца!..
Ды не, ня зазірнеш - пройдзеш…
Зусім я на зімовае сонца,
На дурное сонца падобны.
Кастрычніка 1906
