Запальваліся вокны вузкіх пакояў,
Ўзнікалі бедныя прамяні,
там, дзе людзі сіратліва берагуць і памятаюць
Царства Нябеснага ключы.
У гэты гадзіну і Ты прайшла да вячэрні,
Свой задуменны і строгі сон захоўваючы.
На заходзе ўздымалася заслону вячэрні,
Адкрывалася дзеянне агню.
так, як я, тануць ў нябесным, абыякавым поглядзе
Не ўмеў ніхто, свабодная, павер!
Хтосьці ласкавы рассыпаў залатыя пасмы,
Прамень пранік у нябачную дзверы.
І, уступіўшы на звонкі шэраг прыступак,
Я нехта ператвораны на гары -
там, дзе зграя цьмяна азораных прывідаў
Я падавала рукі да вячэрняй світанку.
восень 1904
