Дні і ночы я бязволле,
чакаю цудаў, спім без сну.
У песнях блізкіх званіцаў
абуджаецца вясна.
Чуйна вее над сталіцай
прыгнечанага Пятра.
Вечерница туліцца да зараніца,
невымоўнага вечара.
І зарой - вачам стомленым
трэба будзе, асветлены,
За празрыстым покрывам
Luchezarnaya Жанчына…
Раптам ляціць з адвагай ратнай -
У лаянку шлеме галава -
ясны, лагодны, Златолатный,
Кім узвысілася Масква!
анёл, пакутнік, пасланнік
Падняў звонкую трубу…
Чую коней цяжкі танец,
Бачу смяротнае барацьбу…
Светлы Муж ударыў Дзеда!
Белы - чорнага каня!..
Хай апошняя перамога
Давяршыць без мяне!..
Я бягу на паветра вольны,
Жарам бітвы стомлены…
біся, звон Разлеглае,
Выдаюцца вясновы звон!
чужы спрэчках, верны поглядам
Панны пунсовых вечароў,
Я зноў іду дазорам
У цень узорных церамаў:
Ня мільгане Ці прамень у святліцы?
Ня запаляцца ль церама?
Не сыйдзе ці то ад бажніцы
прамяністая Сама?
22 лютага 1904
