І зноў адкрылі сонца
гэтыя дзверы.
І зноў цягнуць ад сэрца
гэтую цень.
І зноў, Увесь час баючыся,
Знак даюць,
Каб павольны растаў
У келлі лёд.
- Хто ты? Хто ты?
жорсткая dremoy,
Прачнецеся!
ад dremotы
незнаёмай
ацалі сябе!
Мы - лекары стомы,
Нашай павольнай клопаце
Скарыся!
У Златоверхого палац,
Да стваральнай працы
вярніся!
- Хто вы? Хто вы?
неба dshteri!
прэч! ляціце прэч!
Хто узламаў мае завалы?
Ты каму адкрыла дзверы,
Zadremav, служанка-ноч?
Пільнуюць мне келлю совы, –
Вам забыцця і страты
не памагчы!
На грудзях - снягоў кайданы,
У ледзяной маёй пячоры -
Віхур паўночная дачка!
З вачэй яе крылатых
свеціць імгла.
Трехвенечная тыяра
ўкруг чытання.
Залацісты вугаль у сэрца
мне вожгла!
Тройчы паўночнае сонца
Абыйшло падуладны свет!
Тройчы паўночныя фіёрды
Ведалі ціхі гадоў начэй!
Тройчы чырвоныя герольды
На крывавы клікалі баль!
Мне - маё адкрыла сэрца
Снежны змрок яе вачэй!
прэч ляці, святая пакой,
Да старых дзвярэй
паміраючага раю!
Steregite, злыя зьвяры,
Каб анёлам самім
Ня падняць мяне крыламі,
Ня закружыць мяне пахваламі,
Ня зваліць мяне Сакрамэнтам
І Камуніяй сваім!
У мяне ў пацямнелыя келлі -
два мячы.
У мяне над ложкам - знакі
чорных дзён.
І цякло маё весялосьць
два прамяня.
То гараць і дрэмлюць макі
злых вачэй.
8 студзень 1907
