Ты апранешся мяне ў срэбра,
І, калі я памру,
Выйдзе месяц - нябесны П'еро,
Ўстане чырвоны Паяцы на Юру.
Мёртвы месяц бездапаможна ім,
Нікому нічога не адкрыў.
Толькі спытае сяброўку - навошта
Я калі-то яе палюбіў?
У гэты люты сон наяве
Перакулю я мёртвым тварам.
І Паяцы спалохае саву,
Загрыміце пад гарой бразготкі…
Ведаю - зморшчаны твар яго стары
І бессаромны ў зямной галечы.
Але злавесны ўзыходзіць угар -
Да нябёсаў, да вышыні, да чысціні.
14 мая 1904
