Ішлі на прыступ. Прама ў грудзі
Штык навостранай накіраваны.
Нехта крыкнуў: «Будзь праслаўлены!»
Хтосьці шэпча: "Не забудзься!»
побач, упаў, пляснуўшы рукамі,
І над ім сышлася раць.
Хтосьці б'ецца пад нагамі,
Хто - не время успамінаць…
Толькі ў памяці вясёлай
Дзесьці ўспыхнула свечка.
І прайшлі, ступнёй цяжкай
Цела цёплае топчучы…
Бо ніхто не сустрэне старасць -
Смерць ляціць з вуснаў у вусны…
Высока палае лютасьць,
Даль крывавая пустая…
што ж! гучней будзе скрыгат,
Саладзей боль і ярчэй смерць!
І потым - зямля распешчаны
перапалоханую цьвердзь.
Студзень 1905
