Ішлі мы сьцежкаю Лазурная,
Толькі рассталіся даўно…
У ноч непраглядную, бурную
Раптам адчынiлася акно…
ці ты, бачанне невыразнае?
Сэрца астыла ледзь…
Чую дыханне гарачае,
Ранейшыя чую словы…
Вецер выносіць стогну,
Слёзы перашкаджае з дажджом…
Хочаш абняць на развітанне?
Мінулае ўспомніць ўдваіх?
міма, бачанне блакітнае!
Сэрца сціскае нудой
У ноч непраглядную, бурную
Вецер, ды вобраз былой!
28 лютага 1900
