Дзіўна: мы ішлі адзінокай Сцежкаю,
У зеляніны лесу губляліся сляды,
ішлі, асветленыя поўнай месяцам,
У гадзіну, порождаюший страсці мары.
Табара яе не крануў рукою,
Губак яе пацалункам ня спаліў…
Усё ў ёй ззяла такой чысьцінёй,
Позірк ж быў цёмны і дзівосна глыбокі.
Месяцовыя іскры ў ім згасалі, Mercáu,
вочы, як быццам любоўю гора,
Бурныя запалам запаліцца жадалі
У гадзіну, калі лозунгі ў тумане зара…
Дзіўна: мы ішлі адзінокай Сцежкаю,
У зеляніны лесу губляўся наш след;
Табара яе не крануў рукою…
Запал і любоў не гучалі ў адказ…
лета 1898
