Мы ішлі запаветныя Сцежкаю
Сёння ноччу ў светлым сне.
Ты ў покрыва блакітнае
захуталася, Клон да мяне.
І, наяве які не ведаў ласкі,
Заўсёды томившийся ад ран,
У невыказной, соннай казцы
Я абдымаў твой мілы табар.
Як бясконцыя былі зморшчыны
Тваёй адзення блакітны…
І ў сэрцы больш няма загадкі:
што, ты і на яве - са мной.
22 сакавік 1902
