Распалены спёкай ліпеньская ноч…
не заплюшчвае, стомленыя павекі мае!
улетаю вы, сны, адлятаў вы прэч!
На самой справе я разумею сноў любові!
У гэтую ноч бязмежную, панна мая,
Маё сэрца хворае табе перадам,
Дзе кіпіць без канца маладая бруя,
Дзе парывы кахання прысвячаліся багам!
26 мая 1899
