Андрэю Беламу
Я бег і спатыкаўся,
абліваўся крывёю, біўся
Пра скалы, ўздымалася,
На бягу зноў маліўся.
І раптам павеяла холадам.
Наперадзе пачырванела зара.
Хтосьці звонкім, што клічуць молатам
Ставіў слупы алтара.
На рысе гарызонту палохалай,
Дзе памерла раптам зямля,
Мне здаўся ты - які памірае,
мінае крывёй, як я.
Няўжо і ты адступаецеся?
Няўжо я стаў адзінокі?
ці ты, испытуя, Перарывісты,
Быццам у поле крывавы хустку?
Аб, я ўбачыў яго, няшчасны,
Убачыў чырвоную хустку палёў…
Зара Ці кінула кліч свой чырвоны?
Ўва мне Ці грымнула думка аб Ёй?
То - зара бясконцага холаду,
Што паслала мне салодкі намёк…
Што рассыпала чырвонае золата,
Разаслала крывавы хустку.
З агню душа твая скавана
І паўсюднага мары адданая.
Надмернай марай ўсхваляваная -
Адгадаць Яе Імёны.
18 Кастрычніка 1903
