Боль праходзіць патроху,
Не стаўце яго navek.
Ёсць канец мяцежным стогнам.
Злы муку і трывогу
перамагае цішыня.
Ты заплюшчыў хворыя павекі,
Ты не чакаеш - яна ўвайшла.
Вось яна - з крыштальным звонам
Напоўнены надзеі,
Светлым кругам абвяла.
Чуеш ты скрозь боль пакут,
Проста яшчэ адзін твой, старый друг,
Крануў сэрца пяшчотнай скрыпкай?
Дакладна лёгкіх сноў
Хуткі рой даімчаўся раптам?
Гэта - лёгкі вобраз раю,
Гэта - мілая твая.
Ляж на смяротны ложак з усмешкай,
ціха марыць, замыкаючы
Круг пастылы быцця.
Выцягнуцца без жаданняў,
ўсміхнуцца назаўжды.
Каб у апошні раз праплылі
міма, сонна, як у тумане,
Люди, Будынак, горада…
каб гукі, ледзь трывожачы
Лёгкай музыкай зямлі,
прагучалі, нашчадкі
Над апошнім светам ложа
І ў іншае захапілі…
ліслівасць, вераломства, слава, золата -
міма, міма, назаўжды…
Чалавечая тупасць -
усе, што мучыла калісьці,
забаўляла часам…
І зноў - падступнасьць, слава,
золата, ліслівасць, ўсім вянок -
чалавечае глупства,
безвыходнасці, велічна,
бясконцы… Што ж, канец?
няма… яшчэ лесу, паляны,
І прасёлкі, і шашы,
Наша руская дарога,
Нашы рускія туманы,
Нашы шолахі ў аўсе…
А калі пройдзе ўсе міма,
Чым трывожыла зямля,
і, каго кахаў ты шмат,
Павядзе рукой каханай
У Елісейскія палі.
14 мая 1914
