Там жылі ўсе мае надзеі,
Там мне палаў агонь зямны,
Але душу асяніў супакой, –
Змежыла дрымотныя павекі…
Дзе навальнічныя хмары ішлі,
Сляза апошняя высахла.
Душа змірылася і заглухла
У ўбогім рыззё зямлі…
А перш небам ночы зорнай
яна расла, імкнулася ў далеч,
І тая запаветная смутак
Плыла, здавалася, месяцовай безданню.
22 лістапада 1900
