Я
З царства сну выходзіць безнадзейнасць -
Як птушка шэрая - туман.
У ява ад сну умчит мяне неабсяжнасць,
як ўраган.
Тут - усё года, усе болю, усе трывогі,
Як птушкі чорныя ў палях.
Там няма мяжы блакітны дарозе -
адзін размах.
З царства сну звінючай крыкну птушкай,
Арлом - у туман.
А вы - за мной, бязладнай чарадой,
Туды - у падман!
17 студзень 1902
II
Азораны таямнічай усмешкай
Праводзіў ён дні зямлі.
Ішоў на бераг - і на роўнядзі зыбкай
Ледзяністы прывід бачыўся удалечыні.
Адкрываліся чырвоныя вароты
на іншым, на другім беразе.
І там - выдатны нешта,
Здавалася, спявала ў лузе.
Азораны таямнічай усмешкай,
Апошнія праводзіў ён дні -
Не ў дзённай надзеі зыбкай,
Не ў начны приветной цені.
17 студзень 1902
III
але бывай, аб, бывай, чалавечы род!
Ты ў тумане свае пераходзіш мора -
Праз Чырвонае Мора туман папаўзе,
Я пакінуў туман, перада мною - Зара!
Я гляджу ёй у вочы, аб, народ, аб, народ,
думы няма, думкі няма, толькі крыга плыве,
блакітная, халодная, - прэч ад зямлі!
Азораная сонцам смяецца удалечыні!
17 студзень 1902
