завіруха спявала.
І калолі снежныя іголкі.
Я замарожаны душу.
Ты мяне напаткала.
Ты адкінула галаву ў высь.
ты сказала: «гледзячы, гледзячы,
Пакуль не забудзешся
таго, што любіш ».
І паказала на далёкія горада лініі,
На палі снегавыя і сінія,
На бязмэтны холад.
І снежных віхур подъятый молат
Кінуў нас у бездань, дзе іскры несліся,
Дзе сняжынкі палахліва віліся…
Нейкія іскры,
Нейкіх сняжынак няправільны палёт…
Як хутка - так хутка
Ты нада мной
перакуліла звод
блакітны…
мяцеліца ўзвілася,
зорка сарвалася,
За ёй - іншая…
І зорка за зоркай
панеслася,
адкрываючы
віхура зорным
новыя бездані.
У небе ўспыхнулі цёмныя вочы
так ясна!
І я забыўся прыкметы
Краіны выдатнай -
У бляску тваім, камета!
У бляску тваім, среброснежная ноч!
І несліся спусташальныя
надмерныя года,
Быццам сэрца застывае
закацілася назаўжды.
Але брыдзе за далёкім полюсам
Сонца сэрца майго,
Льдяным скаваны поясам
Безначалья твайго.
Так узыдзі ж у марозным шаці,
Непамерны святло - зара!
Падымі над далечай сіняй
Жазло пацямнелыя цара!
3 студзень 1907
