Вакол далёкая раўніна,
Ды натоўпу абгарэлых пнёў.
Унізе - родная даліна,
І хмары сцелюцца над ёй.
Нішто не вабіць за сабою,
Як быццам далеч сама блізкая.
Тут паміж небам і зямлёю
Жыве панурая туга.
Яна і днём і ноччу капае
У палях пяшчаныя груды.
Парою жаласна завые
І зноў змоўкне - да пары.
І ўсё, што будзе, усе, што было, –
Халодны і бяздушны прах,
Як гэтыя камяні над магілай
любові, закінутай у палях.
25 жнівень 1901. D. Ivlevo
