Лаўлю я тонкі прах надзеі,
Ты запавольвацца хуткі крок.
Але праз стуленыя павекі
гараць словы: "Не адзін, а вораг ».
Толькі отпылать - і праўда бліжэй.
Ці - забыцця мары
Праходзяць павольна - і ніжэй
палаю я, і вышэй - ты.
тады, ў збаўчым забвенья,
Ўсмешка блукае па твары.
Назаўтра - у новым прыгнечаных
Туга па сямейнай кароне.
2 лістапада 1901
