З. Салаўёву
Яна расла за далёкімі гарамі.
Пустынны дол - ёй радзіма была.
Ніхто з вас гарачымі вачыма
Яе не спела - яна адна расла.
І толькі аблічча несмяротнага свяціла,
Што дзень - глядзеў на некрануты росквіт,
І, вільготны збажыну, яна да яго ўсходзіла,
Яна ў сабе захоўвала таямніцы след.
І ў смерць сышла, Я жадаю toskuya.
Ніхто з вас не бачыў тутэйшы прах…
раптам заквітнела, у блакіту святкуючы,
У іншай далі і ў незямных гарах.
І сёньня ўся абвеяная снягамі.
Хто белы храм, безумцы, наведаў?
Яна квітнела за далёкімі гарамі,
Яна цячэ ў шэрагу іншых свяцілаў.
26 чэрвень 1901
