пайшоў ён, расталі ў ночы,
Ніхто ня ведае, куды.
На стале засталіся ключы,
У стале - указаннем наступных.
І хто ж думаў тады,
Што ён не прыйдзе дадому?
Сціхала начная язда -
Ён быў заручаны з Жонкай.
На белым халодным снезе
Ён сэрца сваё забіў.
А думаў, што з Ёй у лузе
Сярод белых лілей хадзіў.
Вось я пазнаю вашу ранішні святло;
Але дома яго ўсё няма.
Нявеста дарэмна чакае,
Ён быў, але ён не прыйдзе.
12 Кастрычніка 1902
