змяркальны змрок, павер,
Мне нагадаў невыразны адказ.
Чакаю - раптам адчыняцца дзверы,
Набяжыць знікаючы святло.
Нібы бледныя ў мінулым мары,
Мне асобы захаваліся рысы
І урыўкі невядомых слоў,
Нібы водгукі ранейшых светаў,
Дзе жыла ты і, бледная, ішла,
Пад resnitsami прыцемках гэта,
За табою - жывая ладдзя,
Нібы белая лебедзь плыла,
За ладдзёй - агнявыя бруі -
Неспакойныя песьні мае…
Ім слухала задуменна ты,
І абліччы захаваліся рысы,
І запомнілася бледная высь,
Дзе апошнія сны пранесліся,
У гэтай высі жыву я, павер,
Смутнай памяццю змрочных гадоў,
Цьмяна памятаю - адчыняцца дзверы,
Набяжыць знікаючы святло.
20 снежні 1901
