Ты не даешся і ня знікае…
Так ты няўлоўны? Так ты даступны
адным вачам, бачанне фатальнае!?..
Сыходзіць змрок ночы бледнай,
Але Сын - трывожыць. мой супакой
Нейкі вобраз, аблічча пераможны
Трывожыць песьняй малады…
знікні, які ўстаў з магілы,
Ледзь забыты бледнае аблічча!..
Але - няма!.. ён вабіць… пяшчотны… мілы…
Кідае ў ноч заклічны клік!..
Ён мне працягвае далоні,
ён мой!!.. Да яго спяшаюся, імкнуся,
Зараз схаплю адзення тканіны
І з ім у абдымках панёс…
вабіць…
марныя ўзмацнілі!..
няўлоўны, ён слізгае,
слабеюць розум, сэрца, крылы…
.......................................…
начная імгла, як раней, - спіць.
31 студзень 1900
