Я нездарма баяўся адкрыць
У непогодную поўнач акно.
Як і даўней, даводзілася атруціць,
Што надзеяй было поўна.
Буду ранейшаю думай хварэць
У непогодной паўночнай імгле,
Але малітоўным светам гарэць
І хавацца на гэтай зямлі.
У няспыннай малітве маёй,
Пад тыя, што ваявалі сілай тваёй,
Я сховішча думкі маёй
Ўтою ад людзей і звяроў.
1 красавік 1901
