Прабівалася пявучым патокам,
Сыходзіла ў нямую блакіт,
Знікала ў прасторы глыбокім
Аддаленым мараў бур.
мы, забытыя ў краіне здзічэлы,
жылі бедныя, чужыя слёз,
трапяталі, маліліся на скалы,
Не выдалі згараюць руж.
Раптам прымчалася на поўнач пануры,
У небывалай паўстала красе,
Назвала сябе сьмяротным думай,
Сонца, месяц і зоркі ў касе.
Адышлі воблака і трывогі,
Усе жыццёвае - у салодкай імгле,
Пабеглі святыя дарогі,
Нібы неба вярнулася да зямлі.
І на нашай зямлі здзічэлы
Мы напаткалі згарання руж.
Злыя думы і гордыя скалы -
Усе растала ў полымі слёз.
1 ліпеня 1902
