Прыйшла парою паўночнай
На крайні полюс, ў мёртвы край.
не верылі. ня чакалі. проста
Не раставаў снег, Можа не раскашэліцца.
не верылі. А голас юны
Нам спяваў і плакаў па вясне,
Як быццам вецер крануў струны
там, у незнаёмай вышыні,
Як быццам адступілі зімы,
І бура цьвердзь разарвала,
І струнна плачуць сэрафімы,
Над светам расплюхаўшы крыла…
Але было ціха ў нашым склепе,
І полюс - у хладный срэбры.
сышла. Ад усіх пышны -
вось толькі: крылы на світанку.
Што ў ёй рыдаю? што змагалася?
Чаго яна чакала ад нас?
Не ведаю. Памёр вясновы голас,
Патухлі зоркі сініх вачэй.
што, сляпыя людзі, шэрагу хмары…
І дзе нам ведаць ўрачыстасці?
Залёг тут камень бел-гаручы,
Расце каля ног плакун-трава…
так спі, змучаная славай,
любоўю, жизнью, паклёпам…
Цяпер ты з ёю - з велічнай,
З нязбытнай тваёй марай.
А мы - што мы на гэтай слёзных памінках?
Што можам ведаць, чаму дапамагчы?
Няхай хоць смерць понятней жыцця,
Хоць пахавальны факел - у ноч…
Няхай хоць у небе - Вера з намі.
Глядзі скрозь хмары: там яна -
Разгорнутае ветрам сцяг,
запаветная вясна.
лютага 1910
