Ты прыйдзеш і абдымеш.
І ў спакойнай імгле
Мне твар высыплеш
Сустрэчу новай зямлі.
У новым небе забудзем,
што прайшло, - назаўжды.
Ціха кажуць людзі:
«Вось яшчэ зорка».
І, Мерц, zadremlem
На туманны стагоддзе,
пасылаючы землях
Среброзвездный снег.
На грудзях з раю -
Твой нябесны колер.
Я разумею, Мерц,
Твой спакойны святло.
24 студзень 1906
