адкрыў акно. якая хмурная
Сталіца ў кастрычніку!
Забітая лошадка бурая
Шпацыруе на двары.
Сняжынка лёгкая пярынка
Пырхае на ветры,
І елка слабенькай вершинкою
Мотает на юру.
жылося лёгка, жылося і молада -
Прайшла мая пара.
Вунь - хлопчык, збялеўшы ад холаду,
Дрыжыць сярод двара.
усе, усё па-старому, хаджаламу,
І будзе, як заўсёды.
Коніку і хлапчуку малому
Ня салодкія холаду.
Ды і мяне без усялякіх падстаў
Загналі на гарышча.
Ніхто маіх ня слухаў довадаў,
І выйшаў мой тытунь.
А ўсё хачу свабоднай воляю
вольнага жыцця,
Хоць няма зоркі шчаслівай больш
З тых часоў, як запіў я!
Даўно зорка ў шклянку мой адышла, –
няўжо назаўсёды?..
І вось душа зноў душэўна:
Са мной мая зорка!
вось, вось - у вачах плыве вабная,
Пампуецца ў акне…
І жыццё пачнецца сапраўдная,
І крылы будуць мне!
І нават уся мая маёмасць
З сабой захаплю!
спазнаў, спазнаў сваю магутнасць!..
вось ўскрыкнуў… і сачавіца!
лячу, лячу да хлапчуку малому,
Сярод віхуры і агню…
усе, усё па-старому, хаджаламу,
Ды толькі - без мяне!
Кастрычніка 1906
