Ты праходзіш без ўсмешкі,
апусціла веі,
І ў змроку над саборам
залацяцца купалы.
Як аблічча тваё падобна
На вячэрніх Багародзіцы,
апускалі вейкі,
Знікаюць ў імгле…
Але з табой ідзе кучаравы
Лагодны хлопчык у белай шапцы,
Ты вядзеш яго за ручку,
Не даеш яму ўпасці.
Я стаю ў цені партала,
там, дзе дзьме рэзкі вецер,
засцілалі слязьмі
напружаныя вочы.
Я хачу раптам выйсці
І выклікнуць: «Маці Божая!
Для чаго ў мой чорны горад
Ты Дзіцятка прывяла?»
Але мова нямоглы крыкнуць.
ты праходзіш. за табой
Над святымі слядамі
Спачывае сіні змрок.
І гляджу я, успамінаючы,
Як апушчаныя веі,
Як твой хлопчык у белай шапцы
Усміхнуўся на цябе.
29 Кастрычніка 1905
