Яны рассталіся без смутку,
Забытыя былі шчасця дні;
Але несуцешны тужылі
І зноў сустрэліся яны.
Над імі плакаў прывід юны
Ужо завялай прыгажосці;
І гэтыя жаласныя струны
Будзілі старыя мары.
Але былі новыя пабачэння
Так ціхамірна халодныя;
Іх не сагрэў агонь жадання,
Ні гоман якая плача струны.
Між імі таямніцы не ляжалі,
Усё было пуста і мёртва;
Яны ў туляннях згасалі
І хавалі бажаство.
10 ліпеня 1900
