ты гаворыш, што я халодны, замкнёны і сухі,
што, Такім я і буду з табой:
Не для ласкавых слоў я выкоўваць дух,
Не для дружбаў я змагаўся з лёсам.
Ты і сам быў калісьці змрачней і смялей,
Па зорках прачытаць ты ўмеў,
Што будучыя ночы - цямней і цямней,
Што начах невядомы мяжа.
Вось - адбылося. Увесь свет здзічэў, і вакол
Ні адзін не мігоча маяк.
І таму, хто не зразумеў вяшчання зорак, –
Нестерпим навакольны змрок.
І ў гэтых, хто не ведаў, што якое прайшло ёсць,
Што будзе ісьці ноч не пустая, –
Затуманіў сэрца стомленасць і помста,
Otvraŝen'e хаваючы рот…
Быў час надзеі і веры вялікі -
Быў я просты і даверлівы, як ты.
Ішоў я да людзей з адкрытай і дзіцячай душой,
Ня палохаючыся людской паклёпу…
А цяпер - тых надзей не адшукаеш следу,
Усе да далёкіх зорак праімчалася,
І, да каго ішоў з адкрытай душою тады,
Ад таго адвярнуцца прыйшлося.
І што сама душа, што, пылая, чакала,
Турбот аддацца спяшаючыся, –
І варожасцю, і любоўю яна сышлі,
І згарэла яна, і душа.
І засталося - усмешкай Скорчаная брыво,
Сціснуты рот і сумная ўлада
Бунтаваць ненажэрную жаночую кроў,
Запальваючы звярыную запал…
Не стукайце ж дарэмна ў шчыльных дзвярэй,
Дарэмным стогнам сябе не стамляй.
Ты не сустрэнеш Удзелам у бедных звяроў,
Якія зваліся перш людзьмі.
Ты - жалезнаю маскай твар закрывай,
Пакланяючыся святым магілы,
Ахоўваючы жалезам да часу рай,
Недаступны сябе вар'ята рабам.
9 чэрвень 1916
